ჩვილები სინამდვილეში შორსმხედველები არიან და ასაკის მატებასთან ერთად მათი თვალებიც იზრდება მანამ, სანამ არ მიაღწევენ „იდეალურ“ მხედველობის წერტილს, რასაც ემეტროპია ეწოდება.
ბოლომდე დადგენილი არ არის, თუ რა მიუთითებს თვალზე, რომ ზრდის შეჩერების დროა, მაგრამ ვიცით, რომ ბევრ ბავშვში თვალი აგრძელებს ზრდას ემეტროპიის მიღმა და ისინი ახლომხედველები ხდებიან.
არსებითად, როდესაც თვალი ძალიან გრძელი ხდება, თვალის შიგნით სინათლე ფოკუსირდება ბადურის წინ და არა ბადურაზე, რაც იწვევს მხედველობის დაბინდვას, ამიტომ ოპტიკის შესაცვლელად და სინათლის კვლავ ბადურაზე ფოკუსირებისთვის სათვალის ტარება გვიწევს.
ასაკის მატებასთან ერთად, ჩვენ სხვა პროცესს განვიცდით. ჩვენი ქსოვილები უფრო მკვრივი ხდება და ლინზა ადვილად არ ეგუება, რის გამოც ახლო მანძილზე მხედველობაც იკარგება.
ბევრ ხანდაზმულ ადამიანს უწევს ბიფოკალური სათვალეების ტარება, რომლებსაც ორი განსხვავებული ლინზა აქვთ - ერთი ახლო მხედველობის პრობლემების გამოსასწორებლად და მეორე შორს მხედველობის პრობლემების გამოსასწორებლად.
დღესდღეობით, ჩინეთში ბავშვებისა და მოზარდების ნახევარზე მეტს ახლომხედველობა აქვს, ნათქვამია მთავრობის წამყვანი უწყებების მიერ ჩატარებულ კვლევაში, რომელიც მოუწოდებს ამ მდგომარეობის პრევენციისა და კონტროლის გაძლიერებისკენ. თუ დღეს ჩინეთის ქუჩებში გაივლით, მაშინვე შეამჩნევთ, რომ ახალგაზრდების უმეტესობა სათვალეს ატარებს.
მხოლოდ ჩინელების პრობლემაა?
რა თქმა უნდა, არა. მიოპიის მზარდი გავრცელება არა მხოლოდ ჩინეთის, არამედ განსაკუთრებით აღმოსავლეთ აზიის პრობლემაა. 2012 წელს სამედიცინო ჟურნალ „ლანცეტში“ გამოქვეყნებული კვლევის თანახმად, სამხრეთ კორეა ლიდერობს ამ მხრივ, სადაც ახალგაზრდების 96%-ს მიოპია აქვს; სეულში კი ეს მაჩვენებელი კიდევ უფრო მაღალია. სინგაპურში ეს მაჩვენებელი 82%-ია.
რა არის ამ უნივერსალური პრობლემის ძირითადი მიზეზი?
ახლომხედველობის მაღალ მაჩვენებელთან რამდენიმე ფაქტორი ასოცირდება; და სამი ყველაზე გავრცელებული პრობლემაა ფიზიკური აქტივობის ნაკლებობა გარეთ, მძიმე კლასგარეშე სამუშაოთი გამოწვეული ძილის ნაკლებობა და ელექტრონული პროდუქტების ჭარბი გამოყენება.
